Tot snel!!

Het ziet er naar uit dat dit mijn laatste bericht zal zijn en zoals je je wel kan voorstellen zijn deze laatste dagen niet gemakkelijk. Afscheid nemen is iets waar ik het altijd al moeilijk mee gehad heb maar er is niets aan te doen en dit maakt deel uit van mijn ervaring hier. Ik zie er wel ongelooflijk hard naar uit om julie allemaal terug te zien en met mijn oude leventje voort te gaan. Klinkt cliché maar ik heb dit jaar ontzettend veel geleerd maar vooral ook gerealiseerd. Amerika is een land apart en zeker dan nog hier op de countryside in het Westen was het zeker en vast de moeite.

Morgen hebben we hier in Elmore een groot feest met vuurwerk ter ere van "the 4th of Juli" (nationale feestdag) en ik weet niet precies waarom we het dit weekend al doen maar ik had zelf geen beter afscheidfeesje kunnen organiseren:p! Maandag morgen vertrek ik met de bus naar Houston om dan woensdag in Zaventem aan te komen.

Ik hoop dat je iets aan mijn blog gehad hebt and hope to see you soon!!

Floris

Gone Fishing...

Ik heb dit in sommige mails al wel vermeld maar wat veel mensen hier tijdens de zomer vaak doen is vissen. Dit kan gaan van kleine vijvers tot rivieren en redelijk grote meren die we hier hebben en ik ben zo de afgelopen weken verschillende keren met mensen meegweest om te gaan vissen. In plaats van uren aan een kanaal te zitten zonder iets te vangen (dat is toch het beeld van vissen dat ik van bij ons heb) heb je hier echt veel mogelijkheden en manieren om te vissen en vind het eigenlijk echt nog iets leuk. Ik zal je zo zeker wat verhalen kunnen vertellen maar gisteren heb ik iets gedaan dat best toch wel een speciale vermelding verdiend;p! NOODLING!!

Het zou me verbazen moest iemand van julie ooit al van die term gehoord hebben maar noodling is het vissen op katvissen waar je zelf als aas (bait) opdraait. Wat je doet is op zoek gaan naar holen, daar dan je arm insteken en hopen dat er ene in zit. Katvissen zijn van nature vrij agressief en aangezien ze rond deze tijd van het jaar hun nesten hebben kan je er dus vrij zeker van zijn dat ze zullen bijten. Ze hebben niet echt tanden maar je zou hun bovenkant kunnen beschrijven als een laag schuurpapier (daar lijkt het op en zo voelt het ook aan). Wanneer ze je eenmaal gebeten hebben probeer je hun lip vast te grijpen en dan naar boven te halen (wat ook makkelijker gezegd dat gedaan is:p!!). Op zich echt een gek idee (gevaarlijkste sport die er is heb ik mij laten vertellen) want je weet niet hoe groot die katvis zal zijn (het state record is 48kg en da is een enorme vis trust me) en vaak moet je eerst onder water zwemmen om aan die holen te kunnen. Als dat nog niet genoeg is zijn er hier ook wat je noemt "Blue Catfish" en die zouden naar het schijnt enorm hardnekkig zijn. Tot slot gaan er ook verhalen de ronde van mensen die in Beverholen terecht komen maar of dat nu echt waar is weet ik niet.

Ik had zoiets van als ik hier nu toch ben kan ik dat net zo goed is gaan doen en ik moet je niet vertellen dat het de moeite was. Ik ben met iemand van het school en zijn vader naar een meer hier in de buurt geweest en daar dat met hun boot (chique speedboot die ik ook heb mogen besturen:p!!) van plaats tot plaats gegaan om te holen te controleren. Dit zijn ook de mensen die het hele trapshooting gebeuren organiseren en vissen en jagen is min of meer waar hun leven om draait. We hebben eigenlijk wat valsgespeeld want wat zij doen is oude tractorbanden nemen, een rubberen zeil rond één van de open kanten spannen en dan een gat in de zijkant snijden. Deze banden drop je dan aan de zijkanten van het meer en je hebt je een perfect katvishol/noodling gelegenheid. We meerden dan aan en gingen op zoek naar de banden (steeds 2 per plaats). Wanner je die eenmaal gevonden hebt gaat blockt iemand het gat en zwemt een andere persoon naar beneden om de band te checken. Aangezien ik de nieuweling was en ook echt graag die ervaring wou hebben was dat tweede mijn taak en ik moet toch toegeven dat ik er in het begin niet gerust in was. Je merk vrij snel of er een katvis in zit of niet en dan kan het hele spel natuurlijk beginnen. Vrij snel hadden we er ene gevonden en hoewel ik wel naar beneden ben gegaan om rond te tatsen heb ik het vangen toch maar aan hun overgelaten (goeie beslissing bleek achteraf). Terwijl ik hielp om de ingang te blockeren ging Ethan (zoon) eerst naar beneden maar heeft Mike het uiteindelijk moeten doen en ge kunt u ni voorstellen wat hij naar boven haalde. De foto spreekt voor zichzelf maar we hebben hem gewogen en hij was rond de 22kg!!

Enkele uren later (en mss wel 20 lege banden) voelden ik een tweede vis en moet toch toegeven dat het enthausiasme er even vanaf was. Maar ben dus terug ondergedoken en hoewel de vis mij verschillende keren gebeten heeft was het toch moeilijker als ge zou denken om die defitg vast te grijpen. Ik kan je garanderen dat ik de ervaring toch gehad heb en er echt ene vangen zal voor volgende keer zijn. Die tweede woog trouwens ook een goeie 13kg dus dat kan zeker en vast tellen... Je draagt stevige werkhandschoenen maar zoals je kunt zien kwam het er nog door en Ethan was zelfs aan zijn bovenarm gebeten.

Een namiddag die ik nooit zal vergeten en daar moest ik toch zeker en vast even over vertellen...

Welcome to camp Simpson...

Ik weet niet of ik daar al iets van gezegd had maar twee weken geleden ben ik met de lokale boyscouts hier voor een week gaan kamperen. De groep bestond uit 5 leden en ik ging mee als een "assistant scoutmaster" (klinkt ni slecht eh;p!). Er waren twee leiders maar één daarvan moest steeds over en weer om therapie te krijgen voor zijn vinger die een week terug geopereerd is dus het was eigenlijk vooral mij en die ene leider, waar ik heel goed mee overeen kom. Op zich was het wel wat raar om daar dan ineens in terecht te komen en ik werd soms eigenlijk ook wat raar bekeken want in vergelijking van bij ons zijn de leiders of scoutmaster hier in Amerika vaak vrij oud zijn (gaande van 40 tot 60 en zoms zelfs ouder) en ik zat daar dus doodleuk tussen zonder het toch oh zo belangrijke uniform of niks. De sfeer is helemaal anders als wat ik gewoon ben van mijn scoutsgroep, maar zoals alle dingen had dit goede en mindere goede kanten. Boyscouts is hier veel serieuzer en er wordt vooral nadruk gelegd op presteren en respect. Dit is iets wat wij ook hebben maar bij ons ligt de nadruk vaak toch net iets meer op plezier maken dan wat anders. De kampen zijn hier zo georganiseede tereinen zoals de hogere rielen voor degenen die dat moesten kennen en dat schrijf jeje je met je groep of troop zoals dat hier noemt in. Het is dus iets minder echt kamperen zoals wij dat in onze scouts gewoon zijn want je hebt douches en ook je eten is voorzien maar overnacht nog steeds in tenten en dat is toch altijd iets leuk vind ik.

Bijgevolg heb je wel meer tijd voor andere dingen en je had daar ongelooflijk veel activiteiten waar je aan kon meedoen. Moest je dat nog niet door hebben is de Amerikaanse samenleving een sameleving waar achievements (geen idee wat dat in het nederlands zou moeten zijn) heel belangrijk zijn en ook in de boyscouts kan je dat zeker terug vinden. Zo werk je over de jaren aan serieus veel klassen waar je badges verdient en uiteindelijk de hoogste rank van "eagle scout" probeert te bereiken. Er zijn iets van een 50 verschillende badges die je moet behalen maar om je enkele voorbeelden te geven heb je, eerste hulp bij ongevallen, weersvoorpselling, plantkunde, spoorzoeken, zwemmen, mandvlechten, archery, rifelry, paardrijden, space exploration, indian culture, noem maar op... Ik was daar als een sponsor en kon dus niet echt voor de badges meedoen maar ging gewoon rond en vroeg de instructeurs of ik hier en daar kon aansluiten. Wat ik ontzettend veel gedaan heb dit jaar is simpelweg naar de mensen toestappen, jezelf voorstellen en op die manier eigenlijk proberen aansluiten of gwn nieuwe mensen leren kennen en nieuwe dingen doen. Bijgevolg had ik een goed gevuld en erg leuk dagschema. Het kamp is vooral voor jongens (wanneer ik hun vertelde dat onze scouts meestal gemengd zijn kreeg ik trouwens met redelijk wat onbegrip te maken;p!) tussen 10 en 16 en er waren wel wat regeltjes waar ik het soms moeilijk mee had maar daar is op die moment natuurlijk niks aan te doen. Wat ook wel grappig was vond ik is dat we elke ochtend en elke avond een vlaggenceronie hadden waar de vlag dan gehesen of teruggebracht werd. Dit was een heel gedoe en leek vrij veel op het leger vond ik maar was wel eens leuk. Op het einde van de week doen ze een mile swim (1.6km) en daar wou ik zeker aan meedoen maar we moesten elke morgend komen oefenen. Hoe ik het gedaan heb weet ik niet maar ben zo elke dag op om 6u (oh jawel) opgestaan om te gaan oefenen voor de mileswim van vrijdag.

In de voormiddag had ik c.o.p.e (challeging outdoor personal experience) en dat was eerst doorheen een heel hindernissen parkoer gaan waar we als een groep moesten samenwerken om verschillende uitdagingen te overwinnen. Bijvoorbeeld op een dikke balk gaan staan en dan zonder te spreken je van oud naar jong rangschikken zonder de grond te raken of over een houten muur klimmen met zen allen, zijn toch dingen die je niet elke dag doet. We hadden een toffe groep van 5 en er waren nog twee jongens van Texas die 15 waren en daar trok ik vooral mee op. Die lage hindernissen waren echt fijn maar na de tweede dag gingen we op het hoge parkoer en dat was echt zalig. Ze hadden daar een redelijke indrukwekkende klimtoren en allerlei andere toestanden in de lucht die best toch wel de moeite waren. Je weet dat je beveiligd bent maar dat wilt niet zeggen dat je hersenen u niet vertellen dat er iets niet klopt met hetgeen ja aan het doen bent. Maar op zich ben ik nog wel redelijk goed met zo'n dingen en liet mij zelf vaak overhalen om er nog een schepje bovenop te doen (push ups op de catwalk of ondersteboven van de deadride en al voor moest je dat kennen)

Het was ook heel knap om te zien hoe sommige van de jongens eerst heel bang waren en die angsten moesten overwinnen maar het uiteindelijk dan toch deden. Ik ging ook voor de instructeurstraining en mocht of moest (hangt er vanaf hoe je er naar kijkt natuurlijk) ook nog wat extra dingen doen. In het begin moest ik zo mezelf beveiligen en naar boven klimmen zodat we alles gereed konden maken voor de andere dat kwamen. De laatste dag deden we een rescue waar iemand zogezegd vast zou zitten en ik ban daar dan naartoe gegaan en heb hem met het juiste materiaal aan mijn touw vastgemaakt waarna ik het zijne heb doorgesneden. We hebben ons elke dag ontzettend geamuseerd en het was iets dat ik niet snel zal vergeten. In de namiddag ging ik naar het meer en had ik me bij de klas "watersports" aangesloten, wat we daar deden was waterskieen en tubing en ik moet je niet vertellen dat dat heerlijk was. Hoewel ik van de eerste keer recht stond was het met vallen en opstaan maar dat zijn echt dingen waar ik echt van kan genieten.

Als we daar gedaan waren ging ik meestal naar de achery range om daar wat met de pijl en boog te gaan spelen en laatste dag ben ik naar de riflerange gegaan (ge kunt u ni voorstellen wat ze daar allemaal wel niet hebben), wat natuurlijk ook wel de moeite was. Verder was het daar een heel mooie omgeving ook en de sfeer in de groep was heel goed, gwn echt een zalige week dus eigenlijk.

Ik begin met goeie moed aan mijn laatste week hier en zie er toch al naar uit om binnen een dikke week huiswaarts te keren. Vanavond hebben we trouwens een rodeo hier in Elmore en daar ga ik natuurlijk naartoe!!

Het ga julie goed en veel succes toegewenst aan iedereen dat nog in de exames zit!!

Floris