Graduation!!

Vorige week was voor ons seniors de laatste week school en stond in het teken van graduation, wat toch wel een heel gedoe was, soms leuk maar er soms net iets over. Ik denk dat wij de laatste drie weken op school eigenlijk zo goed als niets meer hebben gedaan in class dus dat was dan eigenlijk echt opt gemakske naart school gaan zonder u ergens zorgen over te moeten maken. Afstuderen van high school is hier ontzettend belangrijk en bij ons is dat ook wel een belangrijke keerpunt maar hier is het toch echt nog wel iets meer. Die jaren in high school zijn eigenlijk heel intens (als je echt in sport bent houdt dat je eigenlijk al bijna bezig) en er wordt wel eens gezegd dat dat voor sommigen zelfs het hoogtepunt van hun leven is en moet toch toegeven dat dit in enkele gevallen realiteit is. Onze class was een bijzonder goede en ongeveer driekwart ervan gaat een hogere opleiding genieten, wat een hoog percentadge is voor hier. Sommigen gaan simpelweg the workforce in of zich bij het leger aansluiten (daar heb ik nog niets van gezegd maar het leger is ook heel het jaar langsgeweest om met mensen te praten en proberen blijkbaar zoveel mogelijk rekruten te vinden) en ik weet niet goed wat ik daar van moet denken. Het is natuurlijk hun leven maar de kans is gewoon zo groot dat sommigen het echt niet ver gaan brengen en dat vind ik maar een enge gedachte. En nu moet ik voorzichting zijn met wat ik zeg maar naar mijn menig kan je hier eigenlijk heel je leven doorbrengen zonder in mijn ogen echt iets te bereiken. Hiermee bedoel ik dat je je wel een trailer house kan aankopen, van paycheck tot paycheck leven en in het weekend naar de ballgames gaan maar dat is toch niet wat je als jongere in gedachten hebt vind ik dan toch. Ma bon, geen gemakkelijke kwestie maar daar gaat het nu niet om. Woensdag was het eerste deel van de afstudeergekte en dat was een soort van service zoals je die op een zondagmorgen hebt maar dan met de nadruk op een nieuwe richting uitgaan en als jongeren de wereld intrekken. Wij dus wel in onze typische pakskes (zoals je die in de films hebt) naar voren komen lopen waar Coach Terrell dan een uitgebreide speech gaf. Ik weet niet of ik daar al veel over verteld heb maar dat is één van de meest indrukwekkende mannen die ik ooit heb leren kennen en iedereen heeft daar ongelooflijk veel respect voor. Wat je misschien al wel door had is dat hij ons ons redelijk kort heeft gehouden tijdens het seizoen maar je hebt gewoon zoveel respect voor hem dat je er zelfs nog niet aan denkt om zijn regels in twijfel te trekken. Zijn speech was ook insperend en het was een genoegen om ernaar te luisteren. Voor en na de eerste ceremonie werden er ontzettend veel foto's getrokken en toen had ik wel even het gevoel dat ik er niet echt bijhoorde maar die momenten heb je nu eenmaal. Uiteindelijk ben je nog steeds nieuw terwijl de meeste mensen hier al jaren samen met elkaar naar school gaan.

Donderdag morgen was er de awards assembly en dat was ook de moeite. Hier worden eerst alle seniors in de bloemen gezet voor de scholarships die ze hebben binnengehaald en dat wordt dan ook in mijn ogen wat overdreve voor gesteld. Amerika zou het land van de free zijn maar het land van de ongelijkheid zou volgens mij ook niet mistaan. Ja het is hier goed mogelijk om iets van nul te beginnen en enorm succesvol te worden maar het overgrote deel van de populatie leeft in net dezelfde en moeilijke omstandigheden als hun ouders voor hun. Waar ik het altijd zo moeilijk mee heb is dat het altijd maar enkelen zijn die bevoorrecht worden (al dan niet verdient) en dat de rest als minder belangrijk wordt beschouwd. Het waren zo meestal dezelfde die naar voor mochten komen om hun talrijke studiebeursen te ontvangen en ja ze hadden misschien dan wel de beste punten en waren lid van de studentenraad maar waarom kan niet iedereen een kans krijgen op een hogere opleiding? Nothing comes easy maar dan langs de andere kant kan je hier met hard werk dan echt wel ver komen. College is hier schandalig duur en er werden dan ook fameuze bedragen uitgedeeld. Int totaal heeft onze senior class van 38 man iets van een 320 duizend dollar aan studiebeursen verzamelt dus das toch wel een ongelooflijk bedrag. Drie mensen gaan naar een grote universiteit (meer dan de helft van dat immense bedrag was trouwens van hun) en dat is toch wel een hele prestatie, komend van zo'n klein schooltje. Ik kon het toch niet laten mij af te vragen of als ik hier heel mijn leven geweest zou zijn daar ook tussen had gestaan ma bon... Daarna waren er ook een hele boel andere prijsuitrijkingen voor alle leeftijden en daar zat ik toch wel verschillende keren bij. Voor mijn 1ste plaats in twee van de scholastic meets mocht ik zo naar voor komen en elke leekracht geeft elk jaar ook prijzen aan zijn of haar beste studenten en daar had ik er ook drie voor (van de 5 vakken dat ik had is dat toch niet slecht). Bovendien (en daar was ik nog wel trots op) stond ik ook op de Superintendents Honor Role zoals je dat noemt omdat ik in al mijn klassen een gemiddelde had van boven de 90%. Voor engels heeft dat toch wel wat moeite gekost dus het was toch leuk om daar bij te zijn (een 20tal mensen over heel de school waren hier deel van).

's Avonds zijn we met onze class naar Lazer Zone geweest voor onze senioer trip (normaal ga je dan op een reis ook maar dat heeft de class van enkele jaren terug om zeep geholpen) en dat was ook een bijzonder geslaagde avond. Dat is een soort van gamecenter waar je kan bowlen, minigolven, een lunaparkt gedeelte, batting cages (baseball is precies toch men ding ni:p!) en last but not least indoor laser tag. Dit laatste was echt de max. Ja loopt dan rond met een soort van harnas en een lasergun en dan is er een heel decor voorzien me torens en schuttingen waar je rond loopt en gewoon iedereen tegen iedereen zoveel mogelijk mensen probeert neer te schieten zonder zelf al te veel geraakt te worden. Wanneer je eenmaal geraakt ben trilt dat hele gedoe even en ben je voor 5 seconden dood, waarna je het spel terug kan hervatten. De school had ervoor betaalt en we hadden zo een bandje waarmee we alles zoveel keer als we wouwden konden doen en ik denk dat ik int totaal misschien wel 5 keer achter elkaar in lazertag ben geweest (15 tot 20 min per keer).

Vrijdag was nogal een rare dag maar ik heb het altijd moeilijk met laatste dagen en van die toestanden. Het begon met een ontbijt dat enkele ouders voor ons hadden voorbereid (voor moest ik dat nog niet verteld hebben, ontbijt is niet hunnen sterkste kant hier) en dat was toch wel leuk. Daar werd ook een slideshow afgespeeld met foto's van iedereen van baby tot nu en dat was een leuk moment. Na da middag moesten we de ceremonie inoefenen en wat je noemt ons check out paper in orde brengen (boeken terug brengen, locker uitkuisen,...). 's Avonds was het dan uindelijk zover en dat was natuurlijk ook een heel gedoe. Er was toch weer veel volk en dat is toch iets waar ik nog steeds niet gewoon ben. Je komt dan twee per twee de zaal in gelopen en al de seniors zitten dan voorraan op stoelen op de gymfloor en voor de ouders zijn er ook stoelen voorzien voor daarachter. Dan zijn er enkele speeches van zowel studenten als the principle en wanneer die gedaan zijn mochten we we één voor één naar voor komen. Je naam wordt afgeroepen, je schud wat handen en terwijl er iemand je future plans voorleest krijg je je diploma. Terwijl de volgende dan naar voor stapt ontvang je enkele rozen en die geef je dan een je mama en oma of wie je geholpen heeft om tot dit punt te komen. Wanneer iedereen aan de beurt is geweest en terug tot zijn of haar stoel gemaakt heeft wordt je officieel tot graduates benoemt, breng je het lintje van dat belachelijke hoedjes van rechts naar links waarna je het al juigend in de lucht gooit...

Achteraf heb ik wel de kans gehad om met degeen die ik wilde foto's te nemen dus dat maakte het dan goed van woensdag avond. Twila had voor mij een klein etentje voorzien thuis met heel de familie en Chuck en Becky en dat was ook best wel fijn. Normaal gezien ga je op die avond goed feesten maar onze class doet dit tot mijn spijt niet maar ik wou toch echt iets doen. Tammie en Casper hebben me dan naar een casino genomen en dat was toch ook wel een ervaring. Langs de ene kant was het toch maar eng om die mensen daar voor hun slotmachines te zien zitten en je af te vragen hoeveel geld ze wel niet verspillen maar wat mezelf, voor degenen die mij kennen van risk of poker, ik heb geen zotte dingen gedaan maar mijn reputatie als gelukzak nog wel eer aangedaan;p!

Deze week heb ik het eigenlijk heel rustig aan gedaan. De seniors mogen na hun graduation thuisblijven en de jongere grades moesten nog één week langer komen en zelfs nog semester testen afleggen. Wat ik vooral gedaan heb is lang uitslapen, wat gaan lopen of basketten en dan bijna elke dag naar Becky's gegaan om daar op de computer te werken of met hun honden bezig te zijn. Ik weet niet welk ras het precies is maar Chuck houdt hier een vijftigal schapen en heeft daar dan een mooie herdershond voor. Nu staat hij eigenlijk op het punt om uit te breiden en hebben ze twee heel mooie pupies. Ik help hem uit waar ik kan met het gras maaien (op zo'n tractoreke dan, best nog wel leuk) en binnekort ook de omheining uitbreiden. We gaan de pupies ook wat trainen en er gewoon mee bezig zijn vind ik gewoon al leuk.

Dinsdag hadden we het athletics banquet en dat was zeker en vast een avond om nooit te vergeten. Dan kom je met iedereen die in de schoolsporten betrokken was bijeen om terug te blikken wat je dit jaar als een school bereikt hebt. En ik heb eigenlijk ontzettent veel chance gehad want het was het één van d ebeste jaren die we op sportief vlak al gehad habben. In basketball was het het tweede beste seizoen in schoolhistory en daar kregen we een speciale vermelding voor en ik was al super blij dat ik als een volwaardig teamlid werd beschouwd maar dat was nog maar het begin. Het is misschien iets wat ik beter persoonlijk kan vertellen maar da na dat we allemaal een plakaat kregen krijgen sommige mensen nog een speciale award voor best average of most improved. Om te eindigen zei de coach dat hij nog één award wou uitreiken aan iemand die dat in zijn ogen echt verdient had en we hadden al snel door over wie het ging. Gedurende enkele minuten had hij het over hoe ik hier enkel dit jaar had aangesloten, zo hard gewerkt terwijl ik toch niet zou mogen spelen en wat een bewondering hij daar voor had en hoe dit ons als een team beter had gemaakt. Uiteindelijk waren er maar 5 van de 15 spelers me een speciale vermelding en zeker als nieuweling en simpelweg omdat het zo'n overdreve goeie coach is die dan openlijk zijn bewondering uitte maakte mij ongelooflijk trots en dit zal ik nooit vergeten.

Maar ik ga het hier bij laten want nu ben je allemaal toch wel redelijk wat op de hoogte van wat ik de laatste tijd allemaal beleeft en gedaan heb. Veel leesplezier met de andere 3 berichten ook (oh jawel), vergeef me aub voor men grammaticale en spellingsfouten maar na al dat typen sta ik hier niet bepaald te springen om daar allemaal nog eens over te gaan... Het ga julie goed!!

Adiós

Floris